Missing me old room

Nu dan weer terug vanuit Amsterdam en terug naar Venlo bij mijn ouders. Ik ben een nomade die geen idee heeft van zomer of wintertijd. Ik laat mee voeren en deins gewoon mee met de menigte. Ik word ziek van mezelf, de tijd sluipt voorbij en ik zie dat ik verder weg drijf van de kust. De volgende stap moet doordacht zijn maar mijn voetstappen zijn op. Keer op keer kom ik bedrogen uit en weet op een gegeven moment niet meer dat ik moet gaan. Ik wacht al mijn hele leven. Ik ben er bijna maar misschien moest ik blijven op de afgesproken plek. De Alchemist van Paolo Coelho liet me inzien dat het geluk voor je voeten ligt. Ik wil weer terug naar het punt waar ik mezelf voor het laatst heb gezien dan ben ik zeer dicht in de buurt.

Het duurt nog maar even.

Maarten